Πάντα μου λέγανε πως είμαι συναισθηματικά ευαίσθητο άτομο.. Και είναι αλήθεια κάθε φορά που φορτιζόμουν συναισθηματικά η άμεση αντίδραση ήταν τα δάκρυα... Από την μεγαλύτερη στεναχώρια ως στο μεγαλύτερο θυμό ή αδικία πάντα έκαναν την εμφάνισή τους. Δεν έκλαιγα όμως, δεν έχω κλάψει πολλές φορές στην ζωή μου... Ποιός είναι λοιπόν ο λόγος ;
Δυστυχώς η πορεία των 22 χρόνων της ζωής μου επιβεβαιώνει πως είμαι άνθρωπος των ορίων. Μάλλον το ίδιο ισχύει ισχύει και για τα συναισθήματα μου, δεν μπορώ να βρω μια μέση κατάσταση που θα με προστατεύσει από δυσάρεστες καταστάσεις. Δεν ήμουν υπερβολικά κοινωνικό παιδί. Όχι πως δυσκολεύομαι να δημιουργήσω φιλίες απλά κάθε φορά που αποκτούσα έναν φίλο αφιερωνόμουν ολοκληρωτικά. Έτσι είχε γίνει λοιπόν με τον Αιμιλιανό. Οι γονείς μας ήταν φίλοι και αποφάσισαν να μας στείλουν στον ίδιο παιδικό σταθμό. Κάθε ανάμνηση της προ νηπιακή ηλικίας μου είναι συνδεδεμένη μαζί του. Πρέπει να ήταν το πρώτο άτομο εκτός της οικογένειάς μου που έχω νιώσει τόσο κοντά μου. Άπειρα παιχνίδια σπίτι του ή σπίτι μου βλέποντας ταυτόχρονα μανιωδώς ταινίες Λούκι Λουκ...Μια μέρα μου είπε "Τέρμα πια ο Λούκι Λουκ πρέπει να δούμε Χελωνονιντζάκια!". Πρώτη φορά άκουγα για αυτά, ως πιστός φίλος όμως συμβιβάστηκα δίχως δεύτερη σκέψη στην νέα κατάσταση.
Μια σκηνή που νομίζω θα θυμάμαι για πάντα και αξίζει να την αναφέρω είναι η εξής Βρισκόμαστε σπίτι του και θέλουμε να δούμε Χελωνονιντζάκια. Όμως έχουμε μόνο παλιές ταινίες (αντιγραμμένες από την τηλεόραση μέσω βίντεο) που γράφουν πάνω Λούκι Λουκ. Η πρώτη σκέψη του Αιμιλιανού ήταν να γράψουμε πάνω "Χελωνονιντζάκια" και να σβήσουμε το "Λούκι Λουκ". Εγώ είχα τις πρώτες εκλάμψεις ευφυίας στα τρία μου χρόνια και είπα "Άμα γράψουμε Χελωνονιντζάκια πιο επεισόδιο θα είναι? Μάλλον η ετικέτα δεν θα αλλάξει τίποτα.."
Είχαμε μια παρέα στο παιδικό σταθμό, άλλα δύο κορίτσια την Νεφέλη και την Λίνα. Τι ειρωνία, τα ίδια ονόματα είχαν και οι δύο πρώτες μου σχέσεις... Η Νεφέλη έκλεβε πάντα τις παραστάσεις άρεσε και σε εμένα αλλά κυρίως στον Αιμιλιανό. Ο Αιμιλιανός είχε κάνει ένα πάρτι για τα γενέθλια του, η Νεφέλη δεν ήρθε. Λίγο καιρό αργότερα έκανα και εγώ το δικό μου όπου ήταν εκεί. Θυμάμαι ακόμη και τότε την έκφραση του Αιμιλιανού και πόσο είχα πληγωθεί με την αντίδραση του...
Άλλη μια δυνατή ανάμνηση είναι στα τέταρτα γενέθλια μου. Όταν πήγαινα στο παιδικό σταθμό μου έλεγε κάθε φορά η μητέρα μου αν θα γυρνούσα στο σπίτι με το σχολικό η θα ερχόταν αυτή οταν τελείωνε τη δουλεία. Εκείνη την ημέρα έπρεπε να γυρίσω με το σχολικό,
όμως το είχα ξεχάσει. Τα παιδία από το παιδικό σταθμό μού είχαν πάρει δώρο Playmobil "Σκηνή με Ινδιάνους". Είχα ξετρελαθεί με το δώρο. Όμως η ώρα είχε περάσει και η μητέρα μου δεν είχε εμφανιστεί. Ανησυχούσα, όμως ο Αιμιλιανός μου είπε "Μη φοβάσε θα έρθεις να μείνεις για πάντα σπίτι μου, και θα έχουμε βάρδιες για να φιλάμε το δώρο σου να μη το κλέψει κανεις". Σαν να ξέχασα τότε το πρόβλημα μου και η έννοια μου ήταν : "Μα καλά αν φιλάμε βάρδιες 12 ώρες ο ένας 12 ο άλλος πότε θα παίζουμε;". Όλες οι σκέψεις έσβησαν όταν τελικά ήρθαν οι παππούδες μου.
Πήγαμε στο ίδιο Νηπιαγωγείο "Εράσμιος Ελληνογερμανική Σχολή". Εκεί άρχισε να διαφοροποιείται. Σαν να ξέχασε ότι ήμασταν φίλοι. Ήθελε να κάνει παρέα με άλλους για να αποκτήσει αναγνώριση Εγώ πληγωνόμουν διαρκώς... Στην πρώτη Δημοτικού άλλαξε σχολείο και παρόλο που είχα διάθεση να συνεχίσουμε να είμαστε οι καλύτεροι φίλοι δεν υπήρχε ανταπόκριση, η πρώτη μου απώλεια.
Στην συνέχεια γνώρισα τον Ιωσήφ. Η δασκάλα μας έβαλε μαζί γιατί δεν του άρεσε το σχολείο και ήθελε να το ξεπεράσει δημιουργώντας έναν καλό φίλο. Και εγώ πάντα πρόθυμος να αποκτήσω έναν φίλο και να αφιερωθώ ενθουσιάστηκα. Η φιλία μας είχε αναποδιές στην πορεία της όμως αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι ακόμη δίπλα μου όπως είμαι και εγώ δίπλα του. Νομίζω πως είναι ο μοναδικός άνθρωπος εκτός της οικογένειας μου που δεν με έχει απογοητεύσει :-)
Στην έκτη δημοτικού έδινα εξετάσεις για την Γερμανική Σχολή Αθηνών, τέσσερα διαγωνίσματα στα γερμανικά. Το πρόγραμμα ήταν γεμάτο, μας διδάσκσανε την εξεταστέα ύλη στην Γερμανική 2 φορές την εβοδμάδα, επιπλέον ιδιαίτερα επιπλέον φροντιστήριο Τότε έκανα πολύ παρέα με τον Λάμπρο. Κάναμε μαζί ιδιαίτερα, ήμασταν στο ίδιο θρανίο.. Κάθε Σαββατοκύριακο ήμασταν μαζί! Σπίτι του την Παρασκευή κάναμε ιδιαίτερο και μετα παιχνίδι! Το Σάββατο το ίδιο σκηνικό στο σπίτι μου και την Κυριακή πηγαίναμε σινεμά μόνοι μας! Η χρονιά πέρασε βασανιστικά. Βγήκαν τα τελικά αποτελέσματα όπου πέρασα. Τα όνειρα μιας ζωής (έτσι μας είχαν κάνει να πιστεύουμε) ήταν πραγματικά! Όμως μισό λεπτό που είναι το όνομα του Λάμπρου; Δεν το βλέπω... ναι δάκρυα εμφανίστηκαν, παρόλο που είχα πετύχει το όνειρό μου, η στεναχώρια για τον φίλο μου ήταν μεγαλύτερη...Τον Ιούλιο είχαμε κανονίσει να πάμε κατασκήνωση μαζί στην Kinderland. Εκεί όμως είδα πως κάτι είχε αλλάξει. Έκανε παρέα με ένα παίδί που με έιχε άχτι και προσπαθούσε να μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Κι όμως ο Λάμπρος προτιμούσε την παρέα του. Είχα πραγματικά απογοητευτεί. Με την καινούρια χρονιά ο Λάμπρος δεν έπαιρνε κανένα τηλέφωνο. Όταν το έκανα εγώ μου έλεγε πως δεν προλαβαίνει να τα πούμε. Μία ακόμη απώλεια..
Κατά την προετοιμασία μου για την Γερμανική είχα γνωρίσει ένα άλλο παιδί τον Αλέξανδρο.
Ούτε αυτός πέρασε όμως ήθελε να κάνουμε παρέα. Ήταν παιδί χωρισμένων γονιών με ιδιαίτερα άσχημες σχέσεις. Διεκδικούσαν την εύνοια του παιδιού τους. Όταν ξεκίνησα να κάνω παρέα μαζί του αυτό γινόταν το διάστημα που ήταν με τη μητέρα του. Γι' αυτήν ήταν ιδανικό ο καλύτερος φίλος του γιου της να είναι συνδυασμένος μαζί της. Και έτσι γινόταν, ο Αλέξανδρος δεν ήθελε να πηγαίνει στο πατέρα του. Όμως κάποια στιγμή άρχισαν οι γονείς μου να έχουν σχέσεις με τον πατέρα του. Άρχισα λοιπόν να γίνομαι απειλή. Έπαιρνα τηλέφωνο και η μάνα του δεν ήθελε να του δώσει το τηλέφωνο γιατί έπρεπε να διαβάσει.
Προσαθούσα 2-3 βδομάδες να τα πούμε δεν τα κατάφερα, απογοητεύτηκα κυρίως από
τον ίδιο. Πίστευα πως ένιωθε τα ίδια συναισθήματα με εμένα και πως δεν θα με ξεχνούσε αμαχητί..Ειλικρινά με το συγκεκριμένο παιδί έχω τις πιο έντονες αναμνήσεις συναισθημάτων..
Στην συνέχεια ήρθε ο Πέτρος. Ήταν στο ίδιο έτος από άλλο τμήμα. Κάναμε 3 χρόνια κολλητή παρέα. Ήμασταν ιδιότροπα παιδιά. Η εφηβεία είχε αργήσει πολύ να μας χτυπήσει την πόρτα και είχαμε απομονωθεί από το υπόλοιπο σχολείο. Ξαφνικά ο Πέτρος εμφανίσε ένα νέο φίλο από το τμήμα του για την παρέα μας. Δέχθηκα αμέσως και είχα όλη την καλή διάθεση να γίνουμε στενοί φίλοι, όμως η πρόθεση του "ξένου" ήταν να με "αντικαταστήσει" ως κολλητός φίλος του Πέτρου. Έτσι και έγινε. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της ζωής μου, ειδικά στην κρίσιμη ηλικία της προεφηβείας μου. Ευτυχώς υπήρχαν οι παλιοί φίλοι από το Δημοτικό, ο Ιωσήφ και ο Δημήτρης που με δέχθηκαν με ανοικτές αγκάλες.Επιπλέον η εφηβεία μου χτυπούσε τη πόρτα και ήθελα να κερδίσω όλο το χαμένο έδαφος...
Με τον Πέτρο δεν σταμάτησα να έχω επαφή και μάλιστα ανήκει στο στενό κύκλο μου αυτή τη στιγμή που συνήθως αποκαλείται "παρέα". Η πληγή όμως δεν είχε κλείσει... Φέτος το καλοκαίρι όταν αναπολούσαμε τα παλιά γύρισε και μου είπε "Πιστεύω πως αυτό που έκανα τότε ήταν από τα μεγαλύτερα λάθη μου, και ειλικρινά συγνώμη". Ξαφνικά η πληγή έκλεισε, δεν είμαι άνθρωπος που μπορώ να κρατήσω κακία. Χάρηκα πολύ εκείνη τη στιγμή, ήταν η πρώτη φορά που ένας φίλος που κάποτε με απογοήτευσε μου ζήτησε συγγνώμη...
Και έτσι φτάνω στο σήμερα, πάντα πρόθυμος να δημιουργήσω νιώσω τα βαθύτερα συναισθήματα σε κάθε πτυχή της ζωής μου είτε πρόκειται για φιλία είτε για ερωτική σχέση.
Πρέπει να συμβιβαστώ όμως με την απότομη πτώση. Ίσως είναι το τίμημα του αυθρομητισμού των συναισθημάτων μου. Ορισμένες φορές αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο..
Κάνοντας όμως αυτοκριτική καταλήγω πως παρόλο που φαινομενικά είμαι χαμένος ουσιαστικά συμβαίνει το ανάποδο. Αναπολώντας την πορεία της ζωής μου όσο γράφω το συγκεκριμένο κείμενο μου με κυριεύουν τα συναισθήματα ευτυχίας που είχα νιώσει.
Άραγε το να είσαι ευτυχισμένος δεν είναι δεδομένο όπως πάντα θεωρούσα; Διαπιστώνω με λύπη πως δεν ισχύει για τον υπόλοιπο κόσμο. Και είμαι ακόμη εδώ ύστερα από πολλές απογοητεύσεις στην ζωή μου γεμάτος συναισθήματα ερωτικά, φιλικά,αδερφικά...
