Μια παλία φωτογραφία

Ξεθάβοντας μια παλιά φωτογραφία στα 14 χρόνια μου αρχίζω και αναπολώ όλα τα βιώματα μου στην ηλικία του Γυμνασίου και του Λυκείου. Κύριο χαρακτηριστικό της εποχής αυτής ήταν η εμφάνιση μου, η καθυστερημένη εφηβία καθώς και η αντιμετώπιση των συμμαθητών μου την περίοδο εκείνη. Δυστυχώς οι αναμνήσεις δεν είναι καθόλου ευχάριστες, μια περίοδος στη ζωή μου που με έχει σκληραγωγήσει ιδαίτερα συναισθηματικα...

Κύρια αιτία ήταν η αντιμετώπιση των συμμαθητών μου. Παρόλο που δεν ήμουν ποτέ οσπασίκλας της τάξης έπαιζα τον ρόλο του “θύματος”. Δεν είχα κολλητές παρέες μέσα από το δικό μου τμήμα με αποτέλεσμα να είμαι ευάλωτος στα πειράγματα των γύρω μου. Αυτή τη στιγμή μπορώ να κρίνω μια τέτοια συμπεριφορά απόλυτα φυσιολογική, ένας έφηβος προσπαθώντας να αναδείξει το προσωπικό του “εγω” καταφεύγει στον υποβιβασμό των εύκολων στόχων.

Κύρια ελλειψή μου σε εκείνη την ηλικία όμως ήταν η χαμηλή αυτοπεποίθηση σε ερωτικά ζητήματα. Ήμουν το αντιπρότυπο: χοντρούλης, εμφανισιακά παιδί ακόμη -η εφηβεία άργησε πολύ να μου χτυπήσει τη πόρτα-, δεν είχα αναγνώρηση από τον περίγυρώ μου.

Επιπλέον ο χαρακτήρας και οι κινήσεις-συνήθειες μου χαρακτηρίζονταν ιδαίτερα ανώριμες ειδικά μέσα στον αγώνα μεταξύ των ανερχόμενων “ανδρών” να κυριαρχήσουν και να επιδοκιμαστούν. Σάμπως τώρα έχει αλλάξει κάτι;

Παρόλα αυτά σαν παιδί πάντα με θυμάμαι ερωτευμένο. Ένα μεγάλο πρόβλημα ήταν πως στα όνειρα μου δεν έκανα ποτέ συμβιβασμούς γι' αυτό και πάντοτε με συγκινούσαν “άπιαστες” περιπτώσεις. Βέβαια αυτό σημαίνει πως ποτέ δεν έχω κατευθύνει τα συναισθήματα μου και πάντα τα άφηνα να λειτουργήσουν ανεξέλεγκτα και νιώθω πολύ περήφανος αυτή τη στιγμή.

Πόσα όνειρα, ωραίες σκέψεις έχω κάνει, πόσα συναισθήματα έχω αναπτύξει χωρίς το παραμικρό δείγμα ανταπόκρισης ... Τότε πίστευα πως ήταν φυσιολογικό, όμως διαπιστώνω πως στον κόσμο που ζούμε αυτά τα συναισθήματα για πολλούς είναι δύσκολο να τα νιώσουν ακόμη και σε μια σχέση με ιδανικές συνθήκες.

Κάθε φορά έκανα ένα βήμα παραπάνω για να γνωρίσω τις κοπέλες που με ενδιέφεραν και ερωτευόμουν. Ακόμη και μια συζήτηση ήταν αρκετή να με ανυψώσει στα ουράνια όμως ένιωθα πως δε θα μπορούσα ποτέ να εισπράξω κάτι αντίστοιχο.

Εδώ ήρθε μια σημαντική αλλαγή στη ζωή μου, ο πρώτος μου μεγάλος “έρωτας”. Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος περνά αυτή τη φάση στη ζωή του. Ήταν η φορά που είχα έρθει πιο κοντά από όλες στην κοπέλα που με ενδιέφερε. Ήταν και ο λόγος που πήρα μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή μου, είχε έρθει ο καιρός. Έτσι λοιπόν συμπιπτωντας με το εκκίνημα της εφηβείας μου, στα 17 μου χρόνια αποφάσισα να αδυνατήσω και να γίνω “άνδρας” με κινητρό φυσικά να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα να επιχειρήσω να διεκδικήσω τη κοπέλα που με ενδιέφερε.

Η εξέλιξη της συγκεκριμένης ιστορίας δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, είχαμε γίνει αρκετά φίλοι για να μπορέσει να αλλάξει το σκηνικό. Μετά τη στεναχώρια όμως διαπιστώσα πως είχα αλλάξει, έβλεπα να με κοιτάνε διαφορετικά, ένιωθα για πρώτη φορά στη ζωή μου πως ενδεχομένως θα μπορούσε κάποια να ενδιαφερθεί για μένα.

Έτσι ξεκίνησε το παιχνίδι της επιβεβαίωσης. Για ένα μεγάλο διάστημα προσπαθούσα να φλερτάρω όπου μου δινόταν η δυνατότητα. Λόγω των Πανελληνιών και πως δεν αισθανόμουν

ακόμη σίγουρος για τον εαυτό μου έμεινα εκεί. Ακόμη όμως θυμάμαι τη σκηνή μια βδομάδα πριν τις Πανελλήνιες : Ύστερα από ένα γερό διάβασμα βιολογίας γενικής ξαπλώνω μπρούμυτα στο κρεβάτι και σκέφτομαι “Σε ένα μήνα θα έχουν τελειώσει όλα, θα είμαι έτοιμος να διεκδικήσω αυτό που τόσο μου έχει λείψει και θα τα καταφέρω”.

Και έτσι λοιπόν τελείωσαν οι Πανελλήνιες ξεκίνησα με την μια γυμναστήριο κάτι άλλο που περίμενα με ανυπομονησία τόσο καιρό. Γνώρισα κόσμο από μέσα όμως παρ` όλες τις αλλαγές μου δεν έπαψα ποτέ να είμαι πάρα πολύ ντροπαλός με αποτέλεσμα να μην επιχειρήσω κατι. Ύστερα ήρθαν οι πρώτες μου διακοπές στο εξοχικό μου στα Πολιτικά με τις νέες αλλαγές. Δημιουργήσαμε καινούρια παρέα, άρχιζα να νιώθω μεγάλη αυτοπεποίθηση αφού έβλεπα γύρω μου το ενδιαφέρον, όμως όπως ανέφερα δεν συμβιβάζομαι ποτέ με κάτι που δεν με συγκινεί πραγματικά και δεν μου προκαλέσει τα συναισθήματα μου.

Ξαφνικά στο τέλος του καλοκαιριού έγινε πραγματικότητα, ένα κορίτσι 3 χρόνια μικρότερό μου. Δεν είχα καιρό για χάσιμο, ύστερα από τόσα χρόνια θα διεκδικούσα αυτό που πραγματικά ήθελα! Προς μεγάλη μου εκπληψη το κατάφερα! Όμως δεν κράτησε για πολύ...

Το όνειρο που ζουσα για λίγες βδομάδες χάλασε με τον χειρότερο τρόπο, λόγω των καταστάσεων. Καμία πλευρά δεν το ήθελε ήταν μια σχέση που τελείωσε πριν καλά καλά αρχίσει....

Μου πήρε αρκετό διάστημα να το ξεπεράσω. Όταν έγινε αυτό έβαλα αυτοσκοπό να βρω κάτι άλλο, άλλωστε ξεκινούσα Πανεπιστήμιο... πόσες ευκαιρίες θα μου δίνονταν! Βέβαια γνωρίζοντας τη σχολή μου μόνο ειρωνικό ήταν το τελευταίο :-). Ένας μήνας κύλησε, γνώρισα άτομα εκτός και εντός σχολής, όμως όπως είπα και πάλι δεν βρήκα κάτι που πραγματικά με συγκίνησε εκτός από μια περίπτωση που δεν κατέληξε πουθενά. Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι, τότε είπα να ακούσω τις συμβουλές των γύρω μου πως όσο το προσπαθείς τόσο δεν έχει αποτέλεσμα. Και ευτυχώς τους άκουσα και αποφάσισα πως αν κάτι αξίζει θα έρθει μόνο του και έτσι εγινε!

Μια μέρα στο λεωφορείο είδα μια ξανθιά κοπελίτσα που μου κίνησε το ενδιαφέρον. Δεν την είχα ξαναδεί όμως κατευθυνόταν προς τη σχολή μου. Ήταν απο μεταγραφή και εντελώς τυχαία είχε πρωτογνωρίσει τη δικιά μου παρέα στο Πανεπιστήμιο. Έτσι λοιπόν τη γνώρισα και το πράγμα κύλησε εξαιρετικά γρήγορα. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ήμασταν μαζι. Ένιωσα κάτι πρωτόγνωρο όμως τότε, κάποιος άνθρωπος άρχισε να νιώθει τα συναισθήματα που πίστευα πως δε θα ένιωθαν ποτέ για μένα... Και τα ανταπέδωσα ισως όχι στον ίδιο βαθμό κάτι που φάνηκε στη πορεία. Το πρώτο εξάμηνο ήταν από τις πιο ωραίες φάσεις τις ζωής μου και ύστερα από κάποια τελευταία γεγονότα την ξεχωρίζω σαν τη πιο ειλικρινή.

Όπως ανέφερα όμως υπήρχε μια μικρή ανισορροπία που εξελίχθηκε αργότερα. Το αποτέλσμα ήταν ένας χωρισμός ύστερα απο μια προσπάθεια επανασύνδεσης. Ο τρόπος που έγινε όμως ήταν αρκετά άσχημος για το άλλο πρόσωπο κάτι που με κάνει να αισθάνομαι τύψεις ακόμη και τώρα μιας που η ξανθία κοπελίτσα της ξιφασκίας ήταν ένα από τα λίγα άτομα που πιστεύω πως άξιζαν και αξίζουν τον υπερβολικό συναισθηματικό μου κόσμο.

Στις διακοπές που ακολούθησαν στα Πολιτικά έκανε την εμφάνιση της πάλι το κορίτσι που τόσο άδοξα είχαμε χωρήσει. Δεν είχα σκοπό να κάνω κάτι, όμως είχα τον εγωισμό να υπάρχει ενδιαφέρον από την άλλη μερία μιας που ο χωρισμος έγινε λόγω δικών της καταστάσεων. Μη βλέποντας κάτι τέτοιο σε συνδιασμό με την “εμφάνιση” κάποιου άλλου απογοητεύτικα.

Έτσι αποφάσισα να μην ασχοληθώ για μεγάλο διάστημα με το θέμα ερωτικές σχέσεις.

Άρχισα να παρμελώ τον αυτό μου τότε, την σχολή μου ξαναγύρισα στα video games που τόσο με γέμιζαν μικρό όταν ήμουν το θύμα της τάξης μου. Ύστερα απο κάποιους μήνες ένα ταξίδι στο κολλητό μου στην Πάτρα με έκανε να αλλάξω γνώμη. Ένιωσα την ανάγκη να διεκδικήσω κάτι καινούριο όμως δεν είχα την αυτοπεποίθηση λόγω της τελειομανίας μου. Τότε αποφάσισα να ξαναμπώ στο ερωτικό παιχνίδι, πέρασα μια φάση αλλαγής ένα εξάμηνο.

Έτσι λοιπόν από την επόμενη χρονιά ένιωθα έτοιμος για να προσπαθήσω για μια καινούρια σχέση που να άξιζε πολύ, κάτι που μουχε λείψει ένα χρόνο σχεδόν τώρα. Προσπαθούσα περίπου 3 μήνες όμως τίποτα δεν με κάλυπτε κε σε συνδιασμό με το ντροπαλό μου χαρακτήρα δεν είχα κάποιο αποτέλεσμα. Τότε αποφάσισα να ακούσω τις συμβουλές και να αδιαφορήσω.

Έτσι λοιπον στα τέλη του χρόνου είδα μια κοπέλα να δείχνει αρκετό ενδιαφέρον. Εκεί έκανα από τις μεγαλύτερε βλακείες της ζωής μου. Επιχειρησα να κάνω κάτι μόνο για την ανανέωση της αυτοεκτίμησής μου. Βέβαια δεν είχα αποκλείσει το ενδεχόμενο να αξίζει απλά είχα για πρώτη φορα δεχτεί να κάνω κάτι εγκεφαλικά και όχι παρεσυρμένος από τα συναισθήματα μου.

Ήταν φυσικό να είχε ημερομηνία λήξης πολύ νωρίς κυρίως γιατί αποδείχθηκε πως δεν υπήρχε ούτε το παραμικρό κοινό σημείο μεταξύ μας. Τότε άρχισα να αναρωτιέμαι είναι τόσο δύσκολο να βρεί κανείς κάτι που να ταιράζει και να αξίζει; Μήπως ζητούσα πολλά; Που είναι το κορίτσι των ονείρων μου που μπορώ να δόσω τα πάντα και να δεχθώ τα πάντα; Το κορίτσι που είμαι έτοιμος να προστατέψω από κάθε στεναχώρια και κίνδυνο και ταυτόχρονα να είναι έτοιμη να θυσιάσει πολλά για αυτά που πιστεύει πως αξίζουν; Πότε θα κάνει την εμφάνιση η Aeris μου; (Για όσους ξέρουν απο FF7 :-) )

Ένα μήνα αργότερα γνώρισα ένα πρασινομάτικο κορίτσι που με συγκίνησε αρκετά πολύ. Εμφανίστηκαν συναισθήματα αρκετά γρήγορα, ήταν το άτομο που ήθελα να προστατέψω από κάθε δυσκολία και να της φέρνω μόνο τη χαρά. Μέσα σε λίγο διάστημα πάλι ήμασταν μαζί, πόσο ενθουσιασμό είχα νιώσει τότε! Ταιριάζαμε σε αρκετά πράγματα και ένιωθα έτοιμος να θυσιάσω πάρα πολλα! Ο ενθουσιασμός μου με έκανε να αρκούμαι στην αποδοχή από μεριάς της αυτών που ήθελα να δόσω. Το πρώτο καμπανάκι χτύπησε όμως δε το άκουσα, μπήκαν φραγμοί στην έκφραση των συναισθημάτων μου... Επρεπε να περιμένω την εξισορρόπηση τους κάτι που το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό. Όμως ήμουν ένα καζάνι που έβραζε γεμάτος συναισθήματα να δόσω και έπρεπε να συμβαδίσω με ρυθμούς ιδιαίτερα... αργούς; (ισως και ανύπαρκτους από οτι αποδειχθηκε).

Μετά το πρώτο εξάμηνο άρχιζανα πιστεύω πως δειλά δειλά είχα αφυπνήσει τα συναισθήματα της, ίσως όμως να έκανα λάθος. Τότε άρχισα και εγώ να χαλαρώνω τους ρυθμιστές της ροής των συναισθημάτων μου, μιας που μέχρι τότε ηκατάσταση δεν μου άρεσε. Θεωρητικά ήταν η καλύτερη φάση της σχέσης εκείνης όμως όταν η ιστορία έκλεισε χρόνο τα πρώτα σημάδια εμφανίστηκαν. Κάτι είχε αλλάξει, υπήρχε δικαιολογία όμως από τη μεριά της όντως σημαντική που τη δεχόμουν και δεν είχα πρόβλημα μιας που δεν ευθυνόμουν εγώ.

Καθώς περνούσαν οι μήνες ένιωθα μια συμπεριφορά που δεν μου άξιζε, όμως ξεπερνούσα τα προβλήματα μου μόνος. Είχα αρκετά παράπονα και απογοητεύσεις που ούτε ο ίδιος δεν ήθελα να τα δω! Και υστερα από ενάμιση χρόνο σχέσης χωρίς προηγούμενη αναφορά εμφανίζεται το ενδεχόμενο χωρισμού. Όλα έγιναν γρήγορα όπως είχαν αρχίσει, μέσα σε 4 μέρες η απόφαση ήταν οριστική χωρίς να δοθεί ούτε η παραμικρή προσπάθεια.

Θα περίμενα πως θα με κυρίευε η στεναχώρια μιας που είχα πιστέψει πολύ σε αυτή τη σχέση, όμως περίεργο δεν υπήρχε! Το κύριο πράγμα ήταν η απογοήτευση, ίσως ξαφνικά είδα πολλά πράγματα που δεν αρνιόμουν να δω μέσα σε ενάμιση χρόνο. Σε αυτή τη φάση οφείλω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στους γονείς μου που με βοηθησαν μέσω αντικειμενικής κριτικής των καταστάσεων. Ξαφνικά αισθανόμουν τυχερός που είχε τελειώσει!

Τι θα ήταν καλύτερο στη συνέχεια; Πρέπει να προσπαθήσω για κάτι καινούριο, πρέπει να μείνω για λίγο μόνος μου; Είναι πραγματα που μπορούμε να τα προγραμματίζουμε; Είχα αποφασίσει να μείνω για λίγο μόνος όχι επειδη μου είχε λείψει η ελευθερία μου αλλα φοβόμουν τον εαυτό μου σε μια καινούρια σχέση σε περιπτωση που φέρω υπολείμματα από προηγούμενες καταστάσεις.

Σκεφτόμενος τα προβλήματα της προηγούμενης σχέσης προσπαθούσα να δω σε τι οφείλοταν το άδικο αυτό τέλος. Τότε άρχιζα να βλέπω και να κρίνω αντικειμενικά τον μέχρι τότε απέναντί μου βλέποντας στοιχεία του χαρακτήρα που ενδεχομενως να μας οδήγησαν ως εδω. Έβλεπα πως όντως τα ίδια στοιχεία και οι συμπεριφορές μου προκαλούσαν τη στεναχώρια και την ανισορροπία που ένιωθα το τελευταίο διάστημα μέσα στη σχεση. Αρχίζουν νέα στοιχεία να μπαίνουν στη λίστα των απαιτήσεων μου.

Ταυτοχρονά ξεφυτρώνει στη ζωή μου κάτι που έχει βάλει σκοπό να με τρελάνει δίνοντας μια απάντηση σε κάθε μια από τις καινούριες μου απαιτήσεις. Δε γίνονται αυτά τα πράγματα θα αρχίσω να πιστέψω πως καποιος μπορεί να διαβάσει τη σκέψη μου. Στην αρχή προσπαθώ να βάλω τη λογική πάνω από τα συναισθήματα μου. Όμως στη πορεία η ίδια η λογική αρχίζει και καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. Ήρθε η στιγμή που τα δυνατά συναισθήματα τα μου θα επιβραβευτούν; Μήπως γνώρισα την Aeris του πραγματικού κόσμου...;